Za rezydencję podatkową uznawane jest miejsce, w którym podatnik musi spełnić obowiązek podatkowy. Kto może być polskim rezydentem podatkowym? Czy jest to zależne od obywatelstwa oraz czy rozliczenie podatku z zagranicy ma z nim jakiś związek?
Rozliczenie podatku z zagranicy a rezydencja podatkowa
Miejsce, w którym podatnik deklaruje wypełnienie zobowiązania podatkowego, określane jest rezydencją podatkową. Natomiast rezydentem podatkowym, czyli osobą zobowiązująca się, może zostać np. Obywatel Hiszpanii, Włoch czy Niemiec. Rezydent podatkowy w Polsce, zgodnie z art. A.21. ustawy dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, powinien posiadać certyfikat podatkowy. Dokument ten jest określany jako zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych, które wydane zostało przez odpowiedni organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.
Uzyskując prawa do bycia rezydentem podatkowym, osoba powinna zwrócić szczególną uwagę, aby uniknąć podwójnego opodatkowania. Jest to regulowane za pomocą umowy, która stanowi porozumienie zawierane pomiędzy różnymi krajami. Porozumienie to ma na celu uniknięcie dwukrotnych roszczeń podatkowych od tych samych dochodów. Jest to istotna kwestia, która usprawnia rozliczenie podatku z zagranicy.
Co warto wiedzieć o rezydencie podatkowym?
Aby zostać rezydentem podatkowym, kandydat powinien mieszkać w Polsce oraz być osobą fizyczną, która:
- Posiada na terytorium Polski centrum interesów gospodarczych lub osobistych (ośrodek interesów życiowych) lub,
- Przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Po spełnieniu jednego z dwóch powyższych podatnik zostaje uznany za polskiego rezydenta podatkowego.
Nawiązując do powyższych wymogów, warto wspomnieć, że za centrum interesów osobistych uznawana jest między innymi działalność związana z aktywnością społeczną, kulturalną, polityczną i obywatelską lub posiadanie rodzinny w Polsce. Natomiast do interesów gospodarczych zaliczane są m.in. miejsce zatrudnienia, działalność gospodarcza, kredyt i majątek, czy też posiadanie własnych inwestycji. Każde państwo reguluje to według własnego prawa rezydentury podatkowej. Podsumowując, polskim rezydentem podatkowym może być np. obywatel Hiszpanii, który otworzył lub przeniósł swoją działalność do RP.
